Иако точното потекло на прославувањето на вториот почеток на новата година е непознато, обичајот често се следи на два зимски фестивали: Сатурналија во антички Рим и Хогманај, викиншка традиција која сè уште се слави на Нова година во Шкотска.
Сатурналија се одржуваше секоја година за време на зимската краткоденица, а бидејќи беше најголемата забава во годината, природно вклучуваше јавно пиење. Некако тој дел се претвори во бакнување, а бидејќи Сатурналија се одржа меѓу 17 и 23 декември, експертите веруваат дека така започнал новогодишниот бакнеж.
Традициите на Хогманаи, од друга страна, вклучуваат барем новогодишен бакнеж.
Според д-р Кристина Фицџералд, професорка по англиска книжевност на Универзитетот во Толедо, една од најраните книжевни референци за новогодишниот бакнеж (најверојатно првиот) датира од средниот век, поточно од Сер Гавејн и Зелениот витез. Еден пасус се случува на Нова Година и се однесува на празнична игра каде дамите кои ќе изгубат треба да им дадат нешто на мажите (и се предлага тоа да го направат среќно). Во меѓувреме, машките победници „не се лути“ поради правилото – „иронично потценување“, вели Фицџералд.
– Поентата на бакнежот е да создаде врски, и физички и емоционални – велат психолозите.
Се вели и дека бакнежот на полноќ ја зацврстува врската, а тука доаѓа и суеверието. Ако парот не се бакнува на полноќ, луѓето веруваат дека нивната врска не е толку силна и може да пропадне во наредната година.
Бакнежот е за зајакнување на врските што сакате да ги задржите во иднина. Ако парот што слави заедно не одвојува време за бакнување, легендата вели дека тоа не е добро за врската. За слободните постои суеверие дека да не се бакнува никого значи година на осаменост.
